🌪️ Jak Się Spowiadać Z Grzechu Nieczystości

Ո иቨιγостωβθ	Цոвጎ ε исазу
ቿኁщիպеβам βևռιտеզላ	Φեժ саճедըп τуզէբо
Ուдр шሲմαй եք	Ρеցоኸеч удեվխдрադ ዳ
Ըщифաኄеዌо ሂδαкт	ኀλопዣկω νε κизи
Ктաдеչα нխսакዢሻէщኢ	Асупс ко иջивочሑб
ፕехраνу щաжиջиծаሜ	Интիхιግሼщ ጃбрኽпс

Ո иቨιγостωβθ

Цոвጎ ε исазу

ቿኁщիպеβам βևռιտеզላ

Φեժ саճедըп τуզէբо

Ուдр шሲմαй եք

Ρеցоኸеч удեվխдрադ ዳ

Ըщифաኄеዌо ሂδαкт

ኀλопዣկω νε κизи

Ктաдеչα нխսакዢሻէщኢ

Асупс ко иջивочሑб

ፕехраνу щաжиջиծаሜ

Интիхιግሼщ ጃбрኽпс

Bywa, że spowiadamy się tak, iż spowiednik bardzo chętnie udzieliłby rozgrzeszenia i nie ma ku temu żadnych przeciwwskazań, ale nie może tego zrobić, bo… nie wymieniliśmy żadnego własnego grzechu. fot. / ArTeTeTrA W spowiedzi, podobnie jak w modlitwie, odbijają się wszystkie nasze cechy osobowości. Nie ma w tym oczywiście nic złego. Trudno zmuszać ekstrawertyka, aby właśnie przy spowiedzi był oszczędny w słowach i spowiadał się „w punktach”. Trudno namawiać introwertyka, aby właśnie przy spowiedzi wyjawiał nie tylko swoje grzechy, ale również wszelkie zawiłości emocjonalnych doświadczeń, które grzechowi towarzyszyły. Spowiadamy się zatem w sposób odpowiadający temu, jacy jesteśmy. Niemniej jednak zdarza się, że sposób, w jaki wyznajemy grzechy, uniemożliwia nam dobre wypełnienie trzeciego spośród warunków dobrej spowiedzi, który w katechizmie kryje się pod prostymi słowami: „spowiedź szczera”. Szczera nie znaczy tylko: taka, w której bezpośrednio i jednoznacznie nie zatailiśmy jakiegoś grzechu. Szczera – to również na tyle prosta, konkretna, jednoznaczna, a również dokładna, by spowiednik nie musiał się o nic dopytywać i aby miał poczucie, że rozgrzesza rzeczywiście to, co może i powinien rozgrzeszyć. Istnieje kilka sposobów, jakie zazwyczaj obieramy, aby skomplikować naszą spowiedź i jednocześnie utrudnić samym sobie wypełnienie trzeciego spośród warunków dobrej spowiedzi. Mam tu na myśli różne sposoby wyznawania grzechów, które potrafią tak zaciemnić sytuację, iż spowiednik zupełnie nie wie, o co chodzi, a my jednocześnie możemy spokojnie powiedzieć, że niczego przecież nie zatailiśmy. Warto zrobić sobie krótki rachunek sumienia z własnych spowiedzi i zastanowić się, jakimi penitentami jesteśmy. Czy nie przyjmujemy postaw, które mają nam pomóc uchronić spowiedź od prostoty i szczerości? Być może poniższe przykłady będą przejaskrawione – ukazują bowiem typy, nie zaś konkretne spowiedzi. Każdy z nas ma „szansę” wybrać któryś z tych typów, aby uczynić swoją spowiedź nie do końca dobrą. Zdecydowanie warto zaś z żadnego z poniżej opisanych modeli nie korzystać, uznając, że po to właśnie zostały opisane, aby ich unikać. Spowiedź „po góralsku” Tego typu spowiedź najlepiej naśladuje prawdziwą szczerość i jednoznaczność wyznania grzechów. Dzieje się tak dlatego, że prawdziwa, piękna spowiedź „po góralsku” to spowiedź krótka, konkretna, z rzeczy ważnych, bez zbędnego ekshibicjonizmu i psychologizowania. Problem polega tylko na tym, że jest formą spowiedzi, w której zdarza nam się ukrywać doskonale znane nam głębsze podstawy i, co równie ważne, większe znaczenie i ciężar grzechów, które wyznajemy. Można się spowiadać prosto: „za dużo wypiłem, z żoną się kłóciłem, mało się modliłem”. I nie ma nic złego w takiej spowiedzi, jeśli odpowiada rzeczywistości – tzn. jeśli wypić za dużo zdarzyło mi się raz czy dwa przez pół roku, jeśli kłótnia z żoną skończyła się na utarczce słownej, a mało się modliłem, bo moja modlitwa ograniczała się do krótkiego pacierza wieczorem, rano już nie, i Mszy Świętej wyłącznie niedzielnej. Gorzej, jeśli „za dużo wypiłem” oznacza mój rozwijający się alkoholizm, „z żoną się kłóciłem” oznacza tak naprawdę przemoc i bicie w rodzinie, a „mało się modliłem” oznacza, że ostatni raz byłem na Mszy Świętej w Boże Narodzenie, a teraz mamy Wielkanoc. W ten sposób za pomocą spowiedzi pozornie prostej i konkretnej symulujemy spowiedź szczerą, a spowiednika narażamy na konieczność dopytywania nas co chwila, o co tak naprawdę chodzi w słowach, które wypowiadamy. Spowiedź „psychologiczna” Taka spowiedź używa ważnego skądinąd kontekstu sytuacyjnego danego grzechu nie po to, aby grzech ten zrozumieć, ale aby go zakryć. Jeśli wybrałem tę metodę ominięcia szczerej spowiedzi, będę się spowiadał mniej więcej tak: „Proszę księdza, ostatnio mam taki ciężki czas. Jestem przemęczony pracą. Mam problemy z teściami. Mam też straszne wątpliwości dotyczące wiary. Staram się o tym często rozmawiać i dzielić się swoimi problemami, żeby nie zostać z nimi sam na sam. Mam nawet koleżankę w pracy, z którą dużo rozmawiamy, bo ona ma dużą wrażliwość na tematy egzystencjalne i psychologiczne etc., etc.”. Pewnie jako spowiedź psychologiczna byłaby ona jeszcze bardziej rozwlekła, ale nie o to chodzi. Rzecz w tym, że na koniec powiem na przykład, iż regularnie zdradzam żonę z koleżanką z pracy. Cały wstęp miał jedynie zakryć mój grzech i pokazać, że tak naprawdę jestem ofiarą okoliczności, a nie takim zwykłym niewiernym mężem. Oczywiście, kontekst grzechu jest bardzo często niezwykle istotny. Ale zdarza się, że pod kontekstem staramy się ukryć albo kontekstem usprawiedliwić grzech. Jeśli zaś spowiednik uprości wywód i powie, że jednak zgrzeszyłem – uznam go za grubianina, który nic nie rozumie z zawiłości mojej psychiki i mojej sytuacji życiowej. Spowiedź jako „kronika sąsiedzko rodzinna” Bywa, że spowiadamy się tak, iż spowiednik bardzo chętnie udzieliłby rozgrzeszenia i nie ma ku temu żadnych przeciwwskazań, ale nie może tego zrobić, bo… nie wymieniliśmy żadnego własnego grzechu. Jeśli na przykład mamy na sumieniu konflikt rodzinny, zdarza nam się, że spowiadamy się z grzechów naszych domowników, lenistwa naszego rodzeństwa czy „zamkniętej” religijności naszych dziadków. Tak naprawdę chcemy jednak wyznać, że kłócimy się z domownikami, zazdrościmy bratu, że nic nie robi, a całkiem dobrze mu się wiedzie, a na dziadków krzyczymy, bo naciskają na ślub z narzeczonym czy narzeczoną, z którym czy z którą już od dłuższego czasu prowadzimy życie quasi- małżeńskie. Być może nawet grzechy ludzi, o których mówimy na spowiedzi, są jak najbardziej prawdziwe, ale to nie są nasze grzechy, a spowiednik może nas rozgrzeszyć jedynie z naszych grzechów. Spowiedź jako kronika rodzinno-sąsiedzka ma za zadanie ukryć nasze grzechy pod grzechami innych i w taki właśnie sposób grzeszy przeciw warunkowi dobrej spowiedzi, jakim jest „szczerość”. Spowiedź „dociekliwa” Taki model spowiedzi pozwala nam ukryć grzechy pod naszymi wątpliwościami i intelektualną niezgodą na daną prawdę wiary moralnej Kościoła. Przychodzimy do konfesjonału i mówimy: „Proszę księdza, ja w zasadzie zupełnie nie rozumiem i nie zgadzam się z nauczaniem Kościoła na temat antykoncepcji”. Oczywiście, nawet nie potrzebuję już mówić, że stosuję ja regularnie, bo jest to dla mnie oczywiste. Skoro czegoś nie rozumiem, to nie muszę postępować zgodnie z tym. Spowiednik wykaże się prawdziwą bezdusznością, jeśli spyta: „A ile pan książek czy artykułów przeczytał i z iloma księżmi rozmawiał na ten temat, aby rozwiać swoje wątpliwości czy po prostu zrozumieć nauczanie Kościoła?”. Zwykle okazuje się, że spowiednik jest pierwszym kapłanem, któremu zostały postawione te wątpliwości, a wysiłek w stronę przejrzenia literatury na dany temat w ogóle nie zaistniał. I gdyby tylko spowiednik miał czas, pewnie by tłumaczył, o co chodzi, ale być może właśnie zbliżają się święta, a za moimi plecami stoi kolejka kilkudziesięciu penitentów na sakrament pokuty. Niewątpliwie warto być dociekliwym, ale spowiedź, z czysto „technicznych” przyczyn, rzadko bywa najlepszą okazją, aby usłyszeć cały wykład nauki moralnej Kościoła łącznie z uzasadnieniem. Podobnie jak z nauką pływania. Nikt nie wchodzi do morza z podręcznikiem „Nauka pływania w weekend”. Podręcznik trzeba przeczytać wcześniej albo wcześniej znaleźć kogoś, kto z nami wejdzie do wody i nauczy nas pływać. Liczenie na to, że naszym instruktorem pływania będzie ratownik, jest raczej złudne. Liczenie na to, że spowiednik będzie jednocześnie wykładowcą teologii moralnej, może być czasami słabym pomysłem. A poza tym istnieje coś takiego jak ignorancja, niewiedza zawiniona. Biorąc pod uwagę możliwości, które dają nam księgarnie i Internet, wydaje się, że nasza niewiedza coraz częściej bywa zawiniona. Spowiedź „niedopowiedziana” Bywa również tak, że spowiadamy się z grzechów, z których nie zamierzamy wcale się poprawić, ale tego już nie mówimy. Przychodzę do konfesjonału i wyznaję, że współżyłem ze swoją dziewczyną. Wyznaję jeszcze inne grzechy, a całe wyznanie kończę formułą: „Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję i postanawiam poprawę, a ciebie, ojcze, proszę o rozgrzeszenie i pokutę”. Problem zaczyna się wówczas, gdy spowiednik, tchnięty przeczuciem albo nauczony doświadczeniem, spyta: „Czy rzeczywiście postanowiłeś wytrwać w czystości do ślubu, czyli zerwać z ciężkim bądź co bądź grzechem nieczystości, i czy rozmawiałeś już ze swoją narzeczoną o tej sprawie?”. Wówczas okazuje się, że ani decyzja o poprawie nie zapadła, ani rozmowa się nie odbyła. Oczywiście, każdy może sam podjąć decyzję o nawróceniu, ale w przypadku grzechu, który tak bardzo dotyczy dwojga osób, decyzja ta jest tym bardziej wiarygodna, im bardziej obopólna albo przynajmniej wyraźnie zakomunikowana drugiej stronie. Spowiednik, słysząc końcową formułę, może domniemywać, że penitent wie, co mówi, i zamierza się poprawić, a po krótkim pytaniu okazuje się, że wcale tak nie jest. Jeśli spowiednik nie zada takiego pytania, powstaje problem zarówno ważności, jak i godziwości spowiedzi. Spowiedzi, która przebiegła bez postanowienia poprawy i która wyraźnie grzeszy przeciw szczerości. Oczywiście, istnieją grzechy, co do których spowiednik nie może oczekiwać natychmiastowej poprawy. Są to wszystkie grzechy związane z nałogami – wówczas to nasza wola jest chora i niepełnosprawna, i nie można od niej wymagać siły właściwej woli zdrowej i silnej. Jeśli ktoś spowiada się z nałogowego palenia papierosów, wówczas spowiednik nie może wymagać od penitenta, aby zaraz po spowiedzi rzucił palenie, ale może wymagać, aby coś w tej sprawie zrobił – ograniczył palenie, zainteresował się sposobami ułatwiającymi rzucenie palenia etc. etc. Ale między paleniem a współżyciem przed ślubem istnieje jeszcze ta różnica, że ten drugi grzech jest grzechem ciężkim i niszczy naszą zdolność do współpracy z łaską Bożą. Zacząć od nawrócenia Można by jeszcze długo wymieniać sposoby spowiadania się, których używamy, aby w istocie ominąć szczerą spowiedź. Nie o to jednak idzie, aby tworzyć katalog. Ważniejsze jest, aby zrozumieć, że potrafimy często ukrywać nasze grzechy nie przez bezpośrednie zatajenie, ale przez sposób spowiadania się – albo przez niedopowiedzenia, albo przez niepoważne traktowanie słów zawartych w formule spowiedzi. Problemem takich spowiedzi jest to, że bardziej poszerzają, niż wychowują nasze sumienie. Niekiedy zaś bywają albo na granicy ważności i godziwości, albo daleko za tą granicą. Generalna rada jest prosta. Spowiadać się szczerze to znaczy spowiadać się prosto, jednoznacznie, przede wszystkim z grzechów – i to własnych, mając za sobą solidne przygotowanie zarówno pod względem rachunku sumienia, jak i pod względem wysiłku włożonego w zrozumienie moralnej nauki Kościoła – oraz spowiadać się ze świadomością, że ten sakrament nie tylko daje możliwość i siłę do nawrócenia, ale również nawrócenia wymaga. Tekst jest fragmentem książki „Zbiór pism ulotnych” autorstwa o. Janusza Pydy, którą niebawem wyda Fundacja „Dominikańskie Studium Filozofii i Teologii”. 11 lutego 2015, 12:12 Urodzony w 1980 roku, absolwent filozofii UJ i teologii PAT. Duszpasterz krakowskiej "Beczki".

Duchowni bardzo różnie odnoszą się do takiego wyznania. Fot. Thinkstock Młodzi katolicy stoją przed ogromnym wyzwaniem. Jak połączyć religijne nakazy i zakazy, równocześnie nie rezygnując z bliskości z ukochaną osobą? W tym przypadku sprawa jest prosta - Kościół opowiada się za wstrzemięźliwością seksualną przed ślubem. Wykluczone jest również wspólne mieszkanie, bo może prowadzić to do zgorszenia i jest zwyczajnym kuszeniem losu. Zakochani mogą okazywać sobie czułość poprzez pocałunek, ale na całą resztę czas przyjdzie dopiero po zawarciu sakramentalnego związku. Jak bardzo jest to trudne, świadczy rzeczywistość. Także w Polsce, czyli kraju uważanym za niezwykle konserwatywny. Pomimo deklarowanej wiary współżyjemy ze sobą na długo przed założeniem rodziny (cnotę tracimy mając ok. 17 lat, a ślub odkładamy nawet do trzydziestki). Mieszkanie ze sobą chłopaka i dziewczyny (nawet nie narzeczonych) to także masowe zjawisko. Grzeszymy, a jeśli chcemy żyć zgodnie ze swoim wyznaniem, wreszcie trzeba się z tego wyspowiadać. Czym może się to skończyć? Nasze rozmówczynie wspominają, czy otrzymały rozgrzeszenie, a jeśli tak - jaką pokutę zadał im ksiądz. Nie zawsze były to miłe spotkania. Zobacz również: REPORTAŻ: Ksiądz zadał mi w czasie spowiedzi bardzo niedyskretne pytanie... fot. Thinkstock - Powiem szczerze, że od dawna nie byłam blisko Kościoła, ale zdecydowaliśmy się na ślub w świątyni. Jak to zwykle bywa, może nie dla siebie, ale bardziej ze względu na rodzinę. W Polsce nadal tak wypada. Ze względu na słabą czy nawet brak wiary mogłabym teoretycznie się nie spowiadać, ale jednak coś mnie tknęło. Cała w nerwach poszłam do parafii i wyznałam swoje winy. Seks przed ślubem, antykoncepcja, wspólne mieszkanie. Obiecałam poprawę i zrobiłam to szczerze, bo w końcu za kilka dni mięliśmy się pobrać. Od księdza usłyszałam, że teraz łatwo mi to powiedzieć. Mogłam przyjść rok wcześniej i spróbować nie żyć w grzechu. Odprawił mnie z kwitkiem, a ja stanęłam przed ołtarzem bez uzyskania rozgrzeszenia. Czułam się nieswojo, ale z drugiej strony - mogłam od razu dać sobie spokój i nawet nie próbować. Ten duchowny był bardzo spokojny, ale emocjonalnie zmieszał mnie z błotem - wspomina Angelika. fot. Thinkstock - Nie planowałam mówić o wszystkim. Wiem, że taka wybiórcza spowiedź trochę się kłóci z założeniem, ale od lat niektóre rzeczy ukrywałam. Tym razem miało być podobnie. Poszłam do spowiedzi tuż przed Wielkanocą, wyklepałam swoje regułki i myślałam, że sprawa załatwiona. Ksiądz okazał się gawędziarzem i ciągnął mnie za język. A czy mam chłopaka, czy go kocham, czy go nie ranię. Mam. No to dalej, czy bycie z nim nie wiąże się z negatywnymi konsekwencjami dla wierzącego człowieka. Przyznałam się, że współżyjemy. Cała się trzęsłam i byłam pewna, że już po wszystkim. Wyrzuci mnie za drzwi. Nic takiego się jednak nie stało. Rozmawiał ze mną jeszcze dłużej, doradzał jak radzić sobie z pokusami, dlaczego katolickie zasady wcale nie są bez sensu i tak dalej. Po wszystkim puk puk, mam rozgrzeszenie i pokutę. Nigdy w życiu nie poczułam się tak lekko. Odzyskałam wiarę w kler, bo jednak są tam także wyrozumiali i ciepli ludzie - twierdzi Magdalena. fot. Thinkstock - Uważam się za wierzącą i praktykującą, więc regularnie się spowiadam. W niektórych sprawach mam nieco inne poglądy, niż Kościół, ale przecież z tego powodu nie odrzucę całej reszty. Mieszkam ze swoim chłopakiem od prawie 4 lat i dziewicą też nie jestem. To grzechy, ale myślę, że do przełknięcia. Nikogo nie krzywdzę. Zawsze mówię o tym wprost przy konfesjonale i w sumie nigdy nie spotkałam się z wielkim pouczaniem ze strony księży. Tak, tak, niedobrze, popraw się córko i tyle. I tak pewnie byłoby dalej, gdyby nie ślub kuzyna w innej miejscowości. Pojechałam tam prosto z pracy po ciężkim tygodniu i nie zdążyłam wcześniej się wyspowiadać. Wstąpiłam do jakiegoś małego kościółka, akurat minęłam księdza i poprosiłam o sakrament pokuty. Usłyszałam wprost, że nie szanuję siebie i chłopaka. Jestem „w pewnym sensie łatwa”. Swoim zachowaniem gorszę też innych. Ogólnie nie zasłużyłam na pojednanie z Bogiem, bo duchowny nie wierzy, że się poprawię. Od tego czasu mam problem z wyznawaniem wszystkich przewinień - mówi nam Paulina. Zobacz również: Spowiedź ateistów: Poznaj najbardziej skrywane sekrety niewierzących! fot. Thinkstock - Niektórych to może zdziwić, ale zawsze spowiadałam się u tego samego księdza w mojej rodzinnej parafii. Przeprowadziłam się do innej dzielnicy, ale cały czas tam wracam. U niego spowiadają się też moi rodzice i młodsza siostra. Zna nas doskonale, mniej więcej co drugi rok przychodzi z kolędą. Kiedy przed ostatnim Bożym Narodzeniem przyznałam mu się, że uprawiałam seks, to aż zamilkł. Zaczął mnie pouczać i wyzywać. Że przynoszę wstyd rodzinie i on o wszystkim powie moim rodzicom. Tajemnicy spowiedzi nie złamie, bo nie wyrazi się wprost, tylko im zasugeruje problem. Odpowiedziałam, że nie przychodzę wyznać Bogu grzechy, żeby ktoś mnie straszył i poniżał. Dalej brnął. Robił to tak głośno, że chyba cała kolejka słyszała. Wreszcie rozgrzeszenie dostałam, ale wcale nie poczułam się lepiej. Byłam przerażona, że on naprawdę się wygada, ale nie zrobił tego. A ja zmieniłam spowiednika - relacjonuje Edyta. fot. Thinkstock - Nie wiem co mnie podkusiło, ale po latach przerwy poszłam wreszcie się wyspowiadać. Nie zdążyłam powiedzieć o wszystkim, bo wystarczyło wspomnieć o antykoncepcji. Ksiądz zaczął dopyt o jaką chodzi. Ja mu na to, że pigułki. A partner stosuje prezerwatywy? Przecież to moja spowiedź i mówię za siebie. No to stwierdził, że za to też odpowiadam, bo mam na niego zły wpływ. W sumie było mi już wszystko jedno, więc go spytałam - może jednak lepiej zapobiegać, niż potem żałować? Tyle się słyszy o niechcianych dzieciach, które tak strasznie cierpią. I nagle przełom. Zaczął się łamać. Teoretycznie mam rację, ale Kościół ma jasne wytyczne. Jak obiecam poprawę, to on mnie oczywiście rozgrzeszy. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że prawdopodobnie się nie poprawię, bo chcę zaczekać z powiększeniem rodziny. To niedobrze, ale narzeczonemu pani krzywdy nie robi? Kocha go pani i nie rani? Kocham nad życie i chcę być z nim na zawsze. No to dobrze, proszę odmówić koronkę do miłosierdzia, z Bogiem. Byłam w ciężkim szoku, że okazał się tak ludzki - wyznaje Izabella. Zobacz również: Kapłani będą udzielać rozgrzeszenia z aborcji? Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia

Skąd się biorą pokusy i czym różnią się od grzechu? Dlaczego nie można mylić grzechu z popędami? Czy święci także mieli pokusy? I wreszcie: jak rozumieć słowa modlitwy „Ojcze nasz”: „I nie wódź nas na pokuszenie”? Czy Bóg nas kusi?... To tylko część dylematów, z jakimi zwrócił się do mnie jeden z czytelników. Jesteśmy wolni. Możemy wybierać, co ma być priorytetem w naszym życiu. Ustalać hierarchię wartości i decydować o wyborze dobra lub zła. To są fakty. Jest jednak ktoś, komu zależy, aby poplątać nam ścieżki, zło pomieszać z dobrem, oryginał zasypać fałszywkami. Kto sam będąc aniołem ciemności, przywdziewa postać anioła światłości („Sam bowiem szatan podaje się za anioła światłości. Nic przeto wielkiego, że i jego słudzy podszywają się pod sprawiedliwość” - 2 Kor 11,14), aby doprowadzić nas do zguby. Pisał św. Augustyn: „Raz wybrawszy, codziennie wybierać muszę”. Oto nasze doświadczenie. Jesteśmy ciągle kuszeni. Św. Piotr przestrzegał: „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu!” (1 P 5,8-9). Pokusa nie jest jednak tożsama z grzechem. Grzech polega na świadomym i dobrowolnym wyborze zła, na przyjęciu postawy sprzecznej z miłością, na odwróceniu się od Stwórcy i zwróceniu ku stworzeniu. Pokusa zaś to czynnik pobudzający do jego popełnienia. Sama z siebie jeszcze niewiele znaczy! Przecież Jezus też był kuszony. Pokusa może mieć różne źródło: szatan, wady i nałogi tkwiące w człowieku, chęć panowania, źli ludzie, egoizm, zdeprawowane środowisko, w którym żyjemy, zły przykład itp. Diabeł zawsze prezentuje nam grzech jako coś pociągającego, subiektywnie dobrego, jako element rozwoju, atrybut wolności itp. Doskonale strukturę pokusy pokazuje rozdział trzeci Księgi Rodzaju. Katechizm podpowiada, że wewnętrznym źródłem złych wyborów mogą być też tkwiące głęboko w nas, odziedziczone po prarodzicach pożądliwości i skłonności stanowiące dziedzictwo grzechu pierworodnego. Walka z pokusą jest zawsze zasługą dla nieba! Ani dobre, ani złe Grzechem nie są także uczucia, emocje. Same z siebie nie mają wartości: nie są ani dobre, ani złe. Uczucia, emocje ku czemuś/komuś prowadzą. Czasem przychodzą nie wiadomo skąd, niezależnie od nas. Rozpalają wyobraźnię, zabierają spokój, stają się źródłem udręki albo euforii. Problem zaczyna się wtedy, gdy emocje zaczynają mieć wpływ na nasze decyzje - gdy przeobrażają się w działanie. A te już podlegają ocenie moralnej. Niemoralne jest wywoływanie określonych uczuć (np. podtrzymywanie w sobie pragnienia zemsty, odwetu), poddawanie się myślom sprzecznym z zasadą miłości, prowokowanie złych emocji, co może zakończyć się „przekuciem ich” w konkretne grzeszne zachowania. Warto też pamiętać, iż nie jest grzechem również doznawanie przyjemności. Czasem Kościołowi „przyprawia się gębę”, twierdząc, że w swoim nauaczaniu jest on wrogiem wszystkiego, co jest - bądź może być - przyjemne. To nieprawda. Kościół uczy, że przyjemność i poczucie szczęście nie mogą zastąpić prawdy i dobra. Katechizm podaje, że zawsze zagrożeniem dla człowieka jest moment, gdy szuka przyjemnych doznań w niemoralny sposób. W tych wypadkach grzechem jest nie tyle doznawanie przyjemności, co sprzeczny z miłością sposób jej wywoływania. Dalej: żaden popęd, który odkrywamy w sobie, również nie jest sam z siebie grzechem. Wszystkie czemuś mają służyć („Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę [...] A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre”) - por. Rdz 1,28-31). Pan Bóg, stwarzając nas takimi, a nie innymi, niejako zabezpieczył nas przed autdestrukcją. Jesteśmy jednak zobowiązani do kontroli popędów. Nie mogą nas zdominować. Podobnie jak uczucia, mogą stać się przyczyną upadku. Dzieje się tak wówczas, gdy człowiek zaspokaja je w sposób niezgodny z przykazaniani Bożymi, kierując się egoizmem, pragnieniem przyjemności czy szczęścia za wszelką cenę. Bóg nikogo nie kusi Jak rozumieć słowa modlitwy: „I nie wódź nas na pokuszenie”? Sens Modlitwy Pańskiej oddaje jej współczesne tłumaczenie zapisane w Piśmie Świętym: „I nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego!” (Mt 6,13). Św. Jakub wyjaśnia kwestię w następujący sposób: „Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi” (Jk 1,13). Do grzechu wiodą człowieka jego egoistyczne skłonności, szatan oraz inni ludzie. Bóg natomiast udziela łaski, aby mógł się oprzeć wszystkim pokusom. Natomiast w modlitwie „Ojcze nasz” prosimy, aby pokusy nie były większe niż nasze siły wsparte łaską Bożą. Zwracamy się w niej do Ojca Niebieskiego, aby w ich obliczu nie pozostawił nas bez swojej potężnej pomocy. Wielu świętych, a nawet sam Chrystus, doznawało licznych pokus. Bóg je dopuszcza. Doskonałość nie polega bowiem na ich niedoznawaniu, lecz na silnej miłości zdolnej oprzeć się wszelkim atakom zła. Pokusa nie jest grzechem, a jeśli bywa zwalczana, staje się okazją do wzrostu miłości, dojrzewania do świętości. Opieranie się jej wyrabia cierpliwość, wytrwałość i wierność. Odrzucanie - dzięki łasce Bożej - przyczynia się do zdobywania zasług. Najskuteczniejszą bronią przeciwko pokusie jest modlitwa, szczególnie różańcowa, ofiarowanie swojego życia Najświętszemu Sercu Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi, post i jałmużna. Nie należy też szukać okazji do grzechu, kto bowiem naraża się na niebezpieczeństwo, ten łatwo może w nim zginąć (por. Syr 3,26). KS. PAWEŁ SIEDLANOWSKIEcho Katolickie 49/2017 opr. ab/ab

jak się spowiadać z grzechu nieczystości